یادداشت:جشنواره عمار و «مستضعفین آماتور»
جشنواره عمار که آغاز شد امید فیلم سازان بی پول برای دیده شدن و جایزه گرفتن بیشتر شد. حال آنکه موضوع آن استکبار ستیزی بود و آغاز آن٬ پایان فتنه. فیلم سازان٬ به اصطلاح٬ آماتور بودند و پذیرایی جشنواره چای و شیرینی.
سید احسان رئیس الساداتی
جشنواره عمار که آغاز شد امید فیلم سازان بی پول برای دیده شدن و جایزه گرفتن بیشتر شد. حال آنکه موضوع آن استکبار ستیزی بود و آغاز آن٬ پایان فتنه. فیلم سازان٬ به اصطلاح٬ آماتور بودند و پذیرایی جشنواره چای و شیرینی.
حالا وضعیت فرق کرده و پای خارجی ها هم به ماجرا باز شده٬ جشنواره مردمی فیلم عمار دیگر کم کم باید وصف«ملی»٬ «بزرگ» یا حتی «بین المللی» را هم به دنباله خود اضافه کند. دیگر «توجه جشنواره معطوف به سازماندهی ساختار سینمای ایران است» و ثبت‌نام ۱۹۱۵ اثر در آن نوید یک جشنواره حرفه ای را می دهد. اما سوالی که باید پرسید این است که حالا دوربین به دستان آماتور که عنصر محتوا یا خودمانی تر بگویم آن دغدغه مندی و دردمندی٬ به فیلم سازی واردشان کرده یا وادارشان کرده٬ آیا باز هم امیدی خواهند داشت یا باید در سایه حرفه ای هایی که با سرمایه های دولتی و پول های باد آورده٬ فیلم هایشان را برای همان«دیده شدن» و «جایزه بردن» ساخته اند گم و پنهان شوند؟ به نظر می رسد دو موضوع مغفول در این جشنواره «مردمی» که برآمده از اراده مستضعفین است بایستی مورد توجه واقع شود:
1. لزوم توجه به تهیه کننده و سرمایه گذار فیلم ها
در بررسی اجمالی فیلم های ارسال شده به دفتر جشنواره متوجه شدم بعضی از فیلم ها با همکاری سازمان ها و ادارات مختلف ساخته شده اند که برخی با کیفیت و برخی فقط اتلاف بیت المال بوده اند. از حوزه هنری برخی مراکز استان گرفته تا مراکز متصل به اردوهای راهیان نور. از ادارات دولتی گرفته تا واحد مرکزی خبر مراکز استان ها. البته در این میان کسان دیگری هم بودند که علی رغم وضعیت فیلم مشخص بود سرمایه گذار مهمی آن را پشتیبانی می کند که در تیتراژ معرفی نشده بود. به عبارت دیگر باید پرسید فیلمی که با هزینه بیت المال ساخته شده است می تواند با فیلمی که با سرمایه شخصی فیلمساز دردمند تهیه شده و احیانا سرمایه آن از محل «نان زن و بچه» تأمین شده و بعضا اندک است رقابت کند یا خیر؟ یا تشخیص اینکه چه فیلمی اصلا با هزینه دولتی ساخته شده و توانسته حق مطلب را ادا کند و چه فیلمی فقط اتلاف سرمایه دولتی بوده است؟ و چه فیلمی با کمترین هزینه بهترین کیفیت یا حداقل کیفیت خوبی را ارائه داده است؟ از منظر دیگر نباید جشنواره از تهیه کنندگانی که بر اساس دغدغه مندی و از جیب برای یک فیلم انقلابی خرج کرده اند مقامی قائل باشد و ساز و کاری جداگانه برای تقدیر از آنها برقرار کند؟ و تمشک تلخی را برای تلف کنندگان پول بیت المال کنار بگذارد؟
2. لزوم توجه به فیلم سازان آماتور اما دوربین به دست که احتیاج به حمایت در «دیده شدن» و «ساختن» دارند.
به نظر می رسد جشنواره بایستی با ایجاد بخش«بررسی فیلم های آماتور» یا تقویت بخش«ما»-مسجد ما٬ محله ما و...- حمایت جدی تری از بخش داشته باشد تا همواره خط اصیل خود را حفظ کرده باشد. طراحی ساز و کاری برای فیلم اولی ها یا نوپا های عرصه فیلم انقلابی.
بله٬ دیگر کم کم دارد توقع از جشنواره ما بالا می رود.
