خط شکن خاکریز سینمای ایران چهار ساله شد+پوستر فراخوان چهارمین جشنواره عمار

«جشنواره عمار» پاسخ و شاید بتوان گفت عصیانی در مقابل این رکود و خنثی گرایی فضای هنری جامعه و به ویژه جشنواره های سینمایی است. جشنواره ای که به خاطر نوزا بودن و قرار داشتن در ابتدای راه، ابعاد به مراتب کوچک تری نسبت به جشنواره های بزرگ و معتبر دارد، اما برخورداری از هویت و استراتژی مشخص و روشن، نرم افزار و قابلیتی غنی و پویا را برای آن فراهم کرده است.

http://ammarqom.ir/page/posters

به گزارش عمار فیلم به نقل از نیمروز:

جشنواره مردمی عمار در حالی اولین گام خود برای برپایی چهارمین برپایی جشنواره را به خوبی برداشته است که بسیاری از چهره های مطرح سینمایی و تلویزیونی نیز خود را برای حضور در این جشنواره آماده می کنند. حضور چهره‌های مختلف سینمایی و رسانه‌ای در چهارمین جشنواره مردمی عمار در کنار فیلم سازان جوان جبهه فرهنگی انقلاب نوید روزهای پرباری را برای دوره تازه این جشنواره می‌دهد. سعید ابوطالب، آزاده نامداری، علی ملاقلی‌پور، محمدرضا عباسیان کسانی هستند که تاکنون با آثاری متنوع در چهارمین دوره عمارثبت نام کرده‌اند.

 
آرش فهیم در همین زمینه در «ندای عاشورا نوشت»:

جشنواره عمار -با نام کامل جشنواره مردمی فیلم عمار- با وجود اینکه تنها سه سال سن دارد اما امروز به یکی از جریان سازترین رویدادهای عرصه فرهنگی و هنری ایران تبدیل شده است. نخستین بار، دی ماه سال 89 بود که به بهانه سالگرد حماسه 9 دی از سوی «دفتر مطالعات جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی» جشنواره فیلم عمار کلید زده شد. جشنواره ای که به همت بسیجی وار گروهی از جوانان اهل هنر و البته آرمان گرا، با حدود 17، 18 فیلم کوتاه و مستند که اغلب واکنش هایی چریکی به وقایع پس از دهمین انتخابات ریاست جمهوری بودند پا به عرصه وجود نهاد.

نکته جالب این است که نخستین دوره این جشنواره با بودجه ای بسیار ناچیز برای اولین بار علاوه بر تهران در حدود 200 شهرستان و روستای کشور جلوه پیدا کرد. این حرکت در دوره های دوم و سوم با دبیری نادر طالب زاده و افزوده شدن بخش های مختلف، به یک جریان انقلابی و خط شکن در سینمای ایران تبدیل شده است. حرکتی که از قالب یک فستیوال صِرف خارج شده و منادی نگاهی آرمان خواه و مصلح در حوزه سینمای سیاسی - اجتماعی است. بدون تردید استمرار و تداوم این جشنواره و تداوم حرکتش در مسیر مطالبه حق و عدالت، درهای جدیدی را در فضای رسانه ای ایران باز خواهد کرد.

اگر بخواهیم جشنواره عمار را تعریف کنیم می توان آن را روایت لایه های پنهان جامعه ایران و حکایت صداهای مکتوم مردمی مظلوم –سربه زیر اما سرفراز- در عرصه رسانه و به ویژه سینما دانست. مرکز ثقل این حرکت، عدالت رسانه ای است. شروع «جشنواره عمار» سینمای ایران به این ترتیب بود که: پس از برگزاری دهمین انتخابات ریاست جمهوری اتفاقاتی رخ داد که رسانه ها نیز نقش پر رنگی در به وجود آوردن آن داشتند. اهمیت جایگاه رسانه ها در شکل گیری فتنه را از آنجا می توان درک کرد که در جریان ایجاد این واقعه، فعالیت شبکه های رادیویی و تلویزیونی، خبرگزاری ها و سایت ها، روزنامه ها، شبکه های اجتماعی، فیلم ها، بازی های رایانه ای و... علیه ایران به اوج خودش رسید.

در واقع می توان یکی از بسترهای ترکیدن غده چرکین فتنه در سال 88 را تراکم شدید فعالیت چنین رسانه هایی دانست. همچنان که صداوسیما و برخی روزنامه ها، خبرگزاری ها و سایت های متعهد هم تلاش های بسیار زیادی برای مقابله با گسترش این عفونت و مهار آن به کار بردند، اما نقطه ثقل کشمکش های رسانه های دوست و دشمن در داخل و خارج، مرکز کشور بود، یعنی تهران. در این میان، سایر نقاط کشور تقریباً فراموش شدند. این در حالی بود که رقم زننده اصلی حماسه 22 خرداد 88 و انتخابات عظیم 40 میلیون نفری، روستائی ها و شهرستانی ها بودند. اما پس از انتخابات همه توجهات به تهران معطوف شد و کمتر کسی حاضر به شنیدن نظرات، دیدگاه ها و مطالبات ساکنان مناطق دور افتاده و پیرامونی این جامعه بود.

با این حال عده ای از فیلم سازان جوان شهرستانی دست روی دست نگذاشتند و خودشان، بدون اتکای به غیر، دست به کار شدند و نتیجه آن تولید ده ها فیلم کوتاه و مستند شد. فیلم هایی که اکثریت قریب به اتفاق آن ها به صورت خودجوش و بدون هیچ گونه حمایت رسمی و دولتی ساخته شدند. فیلم هایی که می توان نظرات مردمی، غیر از آنچه در رسانه های دشمن و دوست بازتاب داده می شدند را در آنها دید. اما باز هم این فیلم ها در جشنواره ها، سینماها و حتی تلویزیون جایی برای خودنمایی نداشتند. تا اینکه با جشنواره فیلم عمار فرصتی شد تا این گونه آثار هم خودی نشان دهند.

«جشنواره عمار» بیش و پیش از آن که یک جشنواره به شکل مرسوم سایر جشنواره ها باشد، واکنشی به خلأهای موجود در عرصه هنر امروز ایران و به طور خاص سینما محسوب می شود. فقدان رویکرد دارای هویت و استراتژیک و محدود شدن به نمایش چند فیلم موضوعی یا عمومی و در نهایت اهدای چند جایزه به افراد برگزیده، کلیشه ای است که با کمترین تغییر و تفاوتی در همه جشنواره های سینمایی تکرار می شود. به خاطر همین هم جریان سازی و تأثیرگذاری این جشنواره ها –به رغم بودجه سنگین و جنجال های تبلیغاتی فراوانی که برای آن ها می شود- حداقلی است.

نمونه و گل سرسبد جشنواره های سینمایی کشورمان، جشنواره فیلم فجر است که به مناسبت و به دلیل انتساب سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی برگزار می شود. اما مظلوم ترین و مغفول ترین موضوع در این جشنواره –در همه دوره های برگزاری اش- انقلاب اسلامی بوده است!

«جشنواره عمار» پاسخ و شاید بتوان گفت عصیانی در مقابل این رکود و خنثی گرایی فضای هنری جامعه و به ویژه جشنواره های سینمایی است. جشنواره ای که به خاطر نوزا بودن و قرار داشتن در ابتدای راه، ابعاد به مراتب کوچک تری نسبت به جشنواره های بزرگ و معتبر دارد، اما برخورداری از هویت و استراتژی مشخص و روشن، نرم افزار و قابلیتی غنی و پویا را برای آن فراهم کرده است.

به ویژه اینکه شاخص های تعیین شده به عنوان محورهای برگزاری جشنواره فیلم عمار، برآمده از ریشه ها و اصالت های فرهنگی و اعتقادی این مرز و بوم هستند. شاخص هایی چون اخلاق گرایی، عدالت خواهی، حق طلبی، آزادگی، مردم گرایی، دارای هویت بودن، استقلال خواهی و تقابل با تبعیض و ظلم در جامعه و در جهان که همه در متن و بطن فرهنگ بومی کشورمان جاری هستند. این شاخص ها سنگ بنای برگزاری این جشنواره است.

تصویر ثابت و غالبی که از جامعه ایران در فیلم های سینمایی و برنامه های شبکه های تلویزیونی و ماهواره ای به نمایش در می آید در بزرگراه ها، آپارتمان ها، کافی شاپ ها، محله های مدرن و مرفه نشین تهران منحصر شده است. اما در «جشنواره عمار» برای نخستین بار مردمی از روستاها و عشایر و کوره پز خانه ها و محله های کوخ نشین ترسیم شد؛ فیلم هایی به نمایش درآمد که بازتاب دهنده و نمایشگر واقعیاتی کمتر دیده شده از متن جامعه ایران هستند. متنی که به اشتباه و به مرور زمان به عنوان «پیرامون» معرفی شده است. اما فیلم های «جشنواره عمار» را باید مجاهدت برای گریز از مرکز و درخشاندن پیرامون دانست. فیلم هایی که هر یک تلنگری بر اذهان خواب آلود و غافل از حقایق و وقایع است. اتفاقی که در دوره دوم این جشنواره گسترش یافت و محدوده مبارزه رسانه ای را از مرزها هم فراتر برده و جهانی کرد.

یکی از شاخصه های قابل تأمل فیلم های به نمایش درآمده در این جشنواره، انصاف و متانت فوق العاده آنهاست. برعکس فیلم هایی که توسط طرف مقابل ساخته شده و مملو از عصبانیت، عقده، کینه و سانسور اکثریت جامعه هستند، در آثار ساخته شده به وسیله مستندسازان این جشنواره، اصل «بی طرفی» و انصاف، بیشتر رعایت شده است. شما در فیلم های این جشنواره می توانید حتی نظرات مخالفان نظام و بعضاً فحاشی های آنها را نیز ببینید.

یکی از شاخصه های جشنواره فیلم عمار که در سایر جشنواره های سینمایی کشور کمتر دیده می شود، فضای باز و قابلیت بالای آن در فرصت دادن به شکوفایی استعدادهای متعهد است. بدون شک در سرتاسر کشور ما جوانان خوش قریحه ای هستند که حرف هایی تازه و مترقی دارند. اما باید زمینه برای بروز آنها فراهم شود که اگر این گونه شود، عرصه سینمای کشورمان متحول خواهد شد. همنوا شدن تخصص و تعهد در سینمای ایران می تواند بیشتر مشکلات موجود در این عرصه را از بین ببرد و این کاری است که جشنواره فیلم عمار به تنهایی بار آن را بر دوش می کشد.

«جشنواره عمار» می تواند و باید از قالب یک جشنواره که در یک محدوده زمانی خاص برگزار می شود فراتر رفته و تبدیل به یک جریان شود. جریانی که هدفش تغییر وضع موجود سینمای ایران و بر هم زدن ساختارهای فرسوده و ناکارآمدی است که نتیجه اش برگزاری جشنواره های خنثی و بی خاصیت و تولید و اکران ده ها فیلم سخیف یا جشنواره ای است و در این میان سینمای نابی که بازنمای آرمان های شریف و رهایی بخش انقلاب باشد مهجور و رقیق مانده است. جریانی که معادلات ابتر و منجمد جاری در فرایندهای هنر هفتم را در هم شکند و طرحی نو را در سینمای حرفه ای ایران دراندازد. جریانی که حیاتش در گرو مبارزه با مناسبات سرمایه محور و پول سالار است.